wennen aan nieuwe ideeën
Ik word de laatste tijd weer eens zo moe van mezelf. Waarom heb ik nu alweer een ‘idioot’ idee waarvan ik de potentie zie en anderen (nog) niet. Waarom voelt de afwijzing bij de gesprekken hierover zo hard? (Retorische vraag!) Ik denk doordat nieuwe ideeën tijd nodig hebben zodat mensen kunnen eraan kunnen wennen. En dat, tot die tijd, het meerendeel van de reacties voelt als een afwijzing. Waarschijnlijk niet zo bedoelt maar wel precies hetgeen wat mij de moed in de schoenen doet zakken.
De weerstand tegen verandering, vernieuwing en verbetering leidt nogal eens tot bitse reacties en onbegrip: stilte in plaats van enthousiasme. Het komt me inmiddels bekend voor... Dat 'pionieren' werd eigenlijk al in m'n studietijd aan de kunstacademie niet zo in dank afgenomen. Een paar voorbeelden:
1. een nieuw platform
Tijdens mijn stage in Londen moest ik verslag leggen van mijn ontwikkeling. iPads waren toen net opkomend en het leek me daarom tof om op dit nieuwe platform een verslag te maken. Ik maakte m’m eerste iBook waarin ik de tekst ondersteunde met embedded slideshows en filmpjes van mijn gemaakte werk. Het deed inhoudelijk aan alle eisen (en meer) maar bij de beoordeling maakte de stagebegeleider zich alleen druk over hoe dit dan opgeslagen moest worden in het archief van de academie bibliotheek ('kan het niet op een USB?')
2. going the extra mile
Tijdens diezelfde stage moest ik een tussentijds verslag uitbrengen. Dit zou worden gedaan in het auditorium op de academie, waar alle stagelopers hun update zouden presenteren. Vanwege de afstand, mocht ik digitaal presenteren. Ik bedacht dat mijn woorden minder goed zouden overkomen dan de beelden om de sfeer van mijn dagelijks leven vast te leggen (iets wat iedere ontwerper beaamd toch?). En aangezien ik op stage veel bezig was met trailers ontwerpen bedacht ik om trailer te maken van m’n stage: een visueel verslag met elementen m'n stage en leven in Londen. Hoewel mijn klasgenoten blij waren met deze variatie tussen alle audio presentaties, was de stagebegeleider van slag dat ik niet ‘gewoon’ had verteld hoe het daar was. (Omdat dat dat saai zou zijn! Omdat ik creatief ben! En omdat mijn verslag nu zoveel prikkelender was, kijk maar!)
3. een niet-creatieve app
De genadeklap kwam tijdens mijn afstuderen. Mijn zelf gekozen onderwerp was 'geheugenverlies' en als snel raakte ik verstrikt in de wereld van Alzheimer. Ik voelde me geroepen een oplossing te
bedenken. Iets waarbij design hulp zouden kunnen bieden aan patiënten en mantelzorgers.
Ik ontwierp een app met aangepaste vormgeving voor de doelgroep, die werkte als een picto-agenda om beginnende Alzheimer patiënten door de dag heen te helpen. Het was een intensief en lastig
project- ook omdat er niemand op de academie was die mij kon helpen met het inhoudelijke en technische aspect van de app. Gelukkig hielpen specialisten in geriatrie, domotica en
verzorgingstehuizen met de praktische uitwerking en maakte ik uiteindelijk een werkende demo versie met een begeleidende promotiefilm. Hiermee ben ik ternauwernood afgestudeerd want
‘het design was niet creatief genoeg’ (aldus de examinator).
Nadat ik uit het zwarte gat na mijn eindexamen was geklommen, heb ik mijn studio opgericht en mijn eerste factuur kunnen versturen aan het Alzheimercentrum van het UMC, met wie ik mijn app wetenschappelijk getest heb (met groot dank aan Philip Scheltens). Het resultaat
was positief maar wel met oordeel dat de tijd nog niet rijp is voor mijn app: ik was als pionier mijn tijd vooruit.
Reactie schrijven